İstanbul Çerrahpaşa Üniversitesi, Tıp Fakültesi
Projeye pandemi döneminde büyük bir heyecanla dahil oldum. Proje gerçekten sağlam temeller üzerine kurulmuş ve bilimin, sevginin ışığında adımlar atan bir proje. Ulaşabildiği herkese birçok açıdan farklı kazanımlar, tecrübeler katmayı ve gelecek için yetişen bireylerin daha mutlu daha başarılı olmalarını amaçlayan ve sayamadığım birçok yönden kişisel gelişimimizi destekleyen bir proje.
Benim projedeki yol arkadaşım doğup büyüdüğüm Karaman’dan ve okuduğum ortaokuldan İmran. İmran 12 yaşında anne, abla ve anneannesi ile birlikte yaşayan bir kız kardeşim. Aynı kültüre sahip olmak ve aynı çevrede büyümek onunla iletişimimi daha kolay hale getiriyor ve onu daha iyi anlamamı onun bana daha çok güvenmesine neden oluyor. İmran okul başarısı yüksek, özgüvenli ama yaşam şartları yüzünden çevreden çok destek alamayan bir çocuk. Projeye başladığımızda çocuklarla ve ebeveynlerle nasıl iletişime geçeceğimiz, nasıl empati yaparız, onun kişisel gelişimine ne gibi katkılarda bulunabiliriz gibi konularda çok tecrübeli insanlardan eğitimler aldık. Eğitimlerimizin gösterdiği yolda İmran’la birçok konuda sohbet edip ve yine toplumsal eşitlik konusu hakkında oyunlar oynadık. Beraber kitap okuyup, dergiler inceledik. Onun hobilerini geliştirmek için kurslar araştırdık ve daha çok birlikte hayal kurmayı öğrendik. Ben daha çok ona ihtiyacı olduğu her konuda yol gösteren anlatmak istediği konuları dinleyen ve ona gerçekten bir birey olduğunu hissettiren olmak için çabaladım. Bu süre içinde onun artık daha umutlu hayata daha güzel bakan biri olduğunu görmek de çabalarımızın karşılık bulduğunun kanıtıydı. İmran’la proje dahilinde bir yıl geçirdik ve önümüzde bir yıl daha var. Her geçen gün onunla ve projeyle gurur duyuyorum.