Kolektif bir geçmişten, kolektif bir geleceğe…
Bir iz, yalnızca bir işaret değil, bir varoluş çabasıdır. Bazen silik, bazen derin; ama daima orada, zamanın ve mekânın içinde yankılanan bir hafıza. Duyulmayan seslerin, unutulmuş kelimelerin, ifade edilememiş duyguların birer taşıyıcısı. Konuşamayanın sesi, görünmeyenin silueti, geçmişin ve bugünün iç içe geçtiği bir diyalog. Sözcüklerin ötesinde; dile gelenle değil, hissedilenle tamamlanan bir parça. Bireyin var oluşuyla şekillenen toplumsal hafıza her bireyin kendi iziyle ve varoluşuyla şekillenir ve her birey kendi izini, toplumun ortak deneyimleriyle buluşturur. Bu izler, bireyin aidiyet hissini baskılayan, kimliğini dönüştürmeye çalışan düzenin izlerini de taşır. Acı, ilk bakışta bir ağırlık gibi görünse de dönüşümün bir parçasıdır; insanın kendi iç hazinesini keşfetmesine aracı olur, onu büyütür. Süregelen var olma çabasını, sıkışma ve konuşma isteğinin yankısını görünür kılar. Anlam, anlamsızlık, hüzün ve değer, bireysel olandan kolektif olana uzanan bir belleğin temel taşlarına dönüşür.
Ve izler kaybolmaz, yalnızca yeni anlamlar kazanır.
Geçmişte zanaatkârların ve kadın emeğinin buluştuğu mekânlar, zamanla dönüşüme uğrayarak birçok iz taşır. Yalnızca izleri takip etmek değil, bireyin kendini keşfetme serüveninde farklı anlamlar bulması için bir alan açar. Bazen kelimelerin yetmediği yerde yalnızca bir hareket, bir renk ya da bir dokunuş, anlatının en derin ifadesine dönüşür. Acılar toplumsal ilişkilerden uzaklaştırsa da dayanışma ile bu kopuşu yeniden bağlar. Sözcüklerin ötesinde bir anlatıya sahip olan Kolektif ‘’İZ’’: Geçmişin silinmeyen gölgeleri ile bugünün yankıları arasında bir diyalog kurarken ortak düşün alanlarıyla izleyicisini dâhil olmaya, hafızanın katmanları bir araya getirerek kendi izlerini sürmeye davet ediyor. Haliç’in suyunda bir zamanlar kaybolan sesler ve mekanlar, Kolektif “İZ” ile hafızanın silinmeyen anları ve bugünün yankıları arasında, her bir kaybın izini geleceğe ışık tutan bir dile dönüştürüyor.
